Leaves are falling

Zie ik mijn kinderen wel oud worden? Hoe moet het verder als ik er niet meer ben? Kan ik ooit nog wel slapen? Ik ben totaal in paniek.. de angst neemt alles van me over, alsof ik er al niet meer ben. Waarom overkomt mij dit? Ik liep er graag een omweg voor om niet geconfronteerd te worden met mensen die angst kennen. En dan nu gebeurt het mij? Ik ben hier niet tegen bestand, ik ben zo gevoelig, altijd al geweest. Ik kan het niet aan. Help mij uit deze nachtmerrie te komen.

Ik was 37 jaar, mijn zoontje was 1,5 en mijn dochtertje 3,5 jaar. De diagnose was borstkanker! Bij de mammografie werd bij toeval mijn snel groeiende tumor ontdekt. Ik ging er alleen heen, ik zag enkel op tegen de mammografie. Verslagen liep ik het ziekenhuis uit. De grond werd onder mij weggeslagen. Wat stond mij te wachten? Ik sprong in de trein van uitslagen, een heftige operatie, chemotherapie, bestraling en nog meer. 1,5 jaar was het ziekenhuis een soort werk waar ik heen ging. Ik kende er alles, de mensen,de behandelingen.

Ze noemen het ook wel eens een wake up call. Waarvoor heb ik dat nodig? Mijn leven is toch mooi, ik geniet toch, ik heb een man, twee kleine kinderen, een baan. Dat is toch niet eerlijk? Wat een vragen had ik ,maar aan wie moest ik ze stellen. Het antwoord kreeg ik waarschijnlijk toch niet. Dan maar eens op onderzoek uit, naar mezelf, misschien wist ik zelf wel wat antwoorden. Waardoor was mijn systeem de fout in gegaan, wat kon ik eraan doen? Wat heb ik zelf in de hand? Roept mijn lichaam hier om aandacht, en mijn hoofd, kan ik die kortsluiting wel herstellen?

Te beginnen met de nachten, continu angst voelen, niet in slaap kunnen vallen. Bij het wakker worden merken dat het geen nachtmerrie was, dit was de realiteit.
Probeer te ontspannen, doe ademhalingsoefeningen, mediteer, dan vind je wel rust en acceptatie, werd mij gezegd. Ik probeerde het en na lang oefenen merkte ik ineens dat diep van binnen het stil bleek te zijn, er was rust, alle invloeden van buitenaf waren daar niet. Was dit dan mijn bewuste “ik”, mijn kern? Wat dan ook, het werkte. De buitenwereld maakte mij angstig, ik was steeds van slag als iemand iets zei over mijn ziekte. Goed bedoeld natuurlijk. Ook als er “niets” gezegd of ik werd ontweken voelde ik het.

Ik zocht naar manieren waar ik alleen maar kon zijn. Ik ging wandelen in het bos, uren lang. Als kind kon ik ook uren buiten zijn, helemaal alleen, rustig met mezelf. Even geen gezeur, geen prikkels. Wel mocht mijn verdriet er dan zijn en mocht ik me gelukkig voelen, blij met mezelf. Dat zocht ik op, want wandelen geeft ruimte in je hoofd, je krijgt weer contact met je lichaam. Dat vertrouwen in mijn lichaam was weg maar door te wandelen en stil te zijn leerde ik er naar luisteren. Wat had ik nodig? Gezond eten, bewegen, ademen, zorgen voor je lichaam als je eigen huis.

Mijn hoofd tot rust brengen, dat was ook een heel project, want je kunt wel goed zorgen voor je lichaam maar wanneer dat hoofd alleen vanuit angst alles bekijkt, gaat het niet werken. Zorgen voor allebei, dat was mijn doel voor komende tijd.
En dat hart, hoe zit het daar mee? Je kunt wel naar oplossingen zoeken en gaan uitproberen maar dat hart, dat had pijn. Veel pijn. Ik was altijd zo zoekende naar wat ik wilde, dat heeft veel tijd gekost. Wat als het altijd bij zoeken bleef?
Doodsangst kende ik al, soms brak het zweet mij uit, wat is er hierna? Ervoor weglopen kon nu niet meer, het was er, keihard! Door juist die angst toe te laten, kwam er ook ruimte. Dat klinkt raar, maar je angst in de ogen te zien zorgt dat het daarna verzacht. Je leven gaat als een film voorbij en ineens zie je hoe waardevol je leven is.

Ik besloot voor het leven te kiezen, te luisteren naar mijn hart, voelen wanneer ik “echt” leefde. Wandelend in de natuur diende zich ineens iets aan wat overduidelijk was. Zingen is voor mij een passie, waarbij ik de tijd vergeet, mezelf kan zijn, contact kan maken. Ik wilde een lied schrijven over mijn ziekte. En uiteindelijk werd dit een project van een jaar! Ik ontmoette hele bijzondere mensen, die mij hielpen mijn droom te verwezenlijken. Nog steeds denk ik wel eens terug aan het moment dat ik een persoonlijke brief van Wende Snijders ontving. Ik stond te springen in de kamer dat terwijl ik net een chemokuur had gehad. Ik was zo ontroerd. Zij bracht mij in contact met ervaren muzikanten die mij belangeloos hielpen. Ik was dankbaar vooral voor wat mensen in zo’n situatie voor mij betekenden. Mijn verhaal werd verteld, zelfs met prachtige beelden erbij. Gebeurtenissen volgde zich op, ik genoot van die momenten en het andere moment bracht het me veel verdriet. Het gaf mij inzichten, draagde bij aan mijn verwerking, maar vooral voelde ik dankbaarheid.

“Leaves are falling” werd mijn “levens” werk.

Over mij

Mijn naam is Cindy van der Meer. Samen met mijn man en twee kinderen woon ik in Dieren, vlakbij de Veluwe. Ik wandel erg graag, doe aan hardlopen, yoga en een grote passie is zingen. Dat heb ik mijn leven lang gedaan en daar stop ik ook nooit mee. Het geeft mij het gevoel echt thuis te zijn in mijzelf als ik zing.

Ik heb een technische achtergrond (Bouwkunde), van waaruit ik in het onderwijs terecht ben gekomen. Zoekende kwam ik terecht bij de Hogeschool waar ik had gestudeerd. Ik merkte al snel dat techniek niet mijn richting was en ging ik op zoek naar wat ik wel wilde. Door vernieuwing van onderwijs kwam het begeleiden van studenten op hun studieloopbaan op mijn pad. Werken met jong volwassenen was nieuw voor mij en door het volgen van diverse trainingen ontwikkelde ik mij steeds meer op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Zelf was ik steeds zoekende naar wat echt paste bij mij, volgde diverse coachingstrajecten voor mijn loopbaan, deed een opleiding vooor NLP practitoner en merkte dat ik langzaam vooruit ging. Ik kreeg langzaam een richting maar kwam wenig tot actie. Ik had een veilige basis en daarnaast vroeg het ,hoe geweldig het was, moeder te worden veel van mij.

Tot in 2013 totaal onverwachts bleek dat ik borstkanker had en ik 2 jaar uit de running was. Het was een heftige en heel bijzondere periode. Ik leerde in heel korte tijd over het leven en wat voor mij belangrijk was. Ik besloot de opleiding tot holistisch coach te volgen aan de “academie voor holistisch coachen” die ik in 2017 afronde.

Toen ik tijdens mijn opleiding mensen mocht coachen wist ik het: dit is waar ik blij van wordt. Hier kan ik alles van mezelf in kwijt. Nu 5 jaar verder is de cirkel rond. Ik merk dat ik het vertrouwen heb om mijn pad te vervolgen en anderen te begeleiden in hun proces. Het proces van vallen en opstaan, accepteren, verdriet, zorgen voor jezelf, je lichaam en geest. Hoe belangrijk het is je hart te volgen, je passie te vinden en dankbaarheid te voelen. Leven in het nu met alles wat het leven te bieden heeft.